Alexandra: Zo vader, zo dochter

Hoewel ik regelmatig te horen krijg 'dat ik echt een kopie van mijn moeder ben’, zegt bijna niemand dit over mijn vader. Gek eigenlijk. Ik zou toch zeggen dat ik van beide iets weg heb... Ik kan zelf wel dingen noemen, die ik zeker niet van mama heb. Papa’s blauwe ogen en bruine (nu wat grijze) haar bijvoorbeeld, of het feit dat we allebei niet zulke reuzen zijn met onze 1,63 meter.

Maar er zijn ook andere gelijkenissen te vinden.  Karaktertrekjes. We houden van structuur: we hebben graag onze zaakjes op orde en onze bureaus zijn dan ook altijd netjes opgeruimd. Mijn vader helpt ons  altijd met onze boekhouding. We schrijven allebei honderden gele post-it’s vol met to do’s en schrijven beiden het liefst met een vulpen of (vul)potlood. We kunnen zo de slappe lach krijgen, dat de tranen over onze wangen rollen. We houden van taal en taalgrappen, hebben oog voor detail. En we hebben dezelfde humor.

Papa is een van mijn belangrijkste raadgevers, die met weinig woorden toch precies genoeg kan zeggen op het juiste moment. Hij kan mij met een rake, eerlijke opmerking aan het huilen maken, omdat hij voelt waar de zere plek zit. Maar met een volgende opmerking ook weer aan het lachen. En dat laatste doen we vaak en veel. Lachen, totdat de tranen over onze rode wangen rollen.  

Samen in Utrecht, april 2013